Donderdag 01.06.2020
Coronastorm
Ik wandel. Een gekleurde vlek verschijnt links of rechts van mijn gezichtsveld in beide ogen. De vlek begint klein en groeit geleidelijk. Met enige inspanning meen ik contouren te kunnen onderscheiden, die veranderen van stijl in popart naar cartoon tot geometrische vormen. De herkenbare wereld lijkt nu geheel te verdwijnen en plaats te maken voor een abstract visioen, schimmig, soms zacht roze, soms grijs en ook hard-edge zwart/wit. De randen van de veranderende vormen lijken op zaagtanden die door het water snijden, zoals flikkerende schitteringen op de zee die trillen en razen als in een wervelstorm. Daarna trekt de vlek langzaam weg naar buiten toe, uit mijn gezichtsveld, het landschap in. Her en der komen herkenbare vormen terug, vingers, mijn voeten en wolken. De migraine aanval is voorbij, een tekening is in de maak.
Corona spoedt zich over de wereld. Hier in mijn atelier is het rustig, ik start elke dag langzaam als een kat die zich lekker uitrekt vanuit de luie bank. Was ik voorbereid op deze Corona tijger? Achttien jaar na de 2e wereldoorlog werd John Kennedy doodgeschoten en riepen jongetjes op het schoolplein dat de 3e wereldoorlog uit zou breken. Sommigen vonden het lekker spannend en anderen zaten al min of meer met hun familie in de schuilkelder te bibberen van angst. In de jaren ‘70 en ‘80 lag de neutronenbom klaar om ons te vernietigen, en nu is er G5 dat zogezegd Covid 19 de wereld in slingert. Maar los van de G5 demonstraties voert corona een onzichtbare oorlog.
Een onheilspellende gebeurtenis die in zijn nasleep apocalyptische beelden opriep was de vulkaanuitbraak in 1883 van de Krakatau in Indonesië. De aswolk verduisterde in eerste instantie de hele wereld en in het hele volgende jaar namen ooggetuigen de meest spectaculaire optische effecten waar aan het firmament.
De hemel kleurde dieprood over heel Europa.
Dat beeld kennen wij van ‘de Schreeuw’ van Edward Munch. Men heeft lang gedacht dat Munch de rode kleur had verzonnen als een symbolische, emotionele toevoeging aan het schilderij, maar men vergat dat de lucht boven Noorwegen er daadwerkelijk zo uit had gezien. Het verhaal gaat dat Munch ook zijn snor rood verfde. Maar daar heeft nog nooit iemand een afbeelding van gezien. Misschien wordt het Corona virus ook vergeten en zal het biermerk langer meegaan of als meisjesnaam populair worden.
Een drama dat sommige mensen zich nog goed herineren vond plaats in zuidwest Nederland en in zwart wit. “De uittocht van mensen en dieren uit het verdronken land was in volle gang. Onder de kracht van een ruwe zee verdwenen boulevards en duinen. De randen werden aangevallen door de woedende watermassa die het verzwolgen gebied onherkenbaar maakte.” Het schijnt dat na drie dagen op sommige plekken het water uiteen week en dat er kleuren tevoorschijn kwamen die daarvoor nooit zichtbaar waren geweest. In een gat lag een sloep ondersteboven gekeerd die daar als door een reusachtige hand zomaar was neergegooid, de kiel en de ribben van de sloep lichtte fel roze op in het vale zonlicht. Het bleek voor de ooggetuigen en journalisten onmogelijk om foto’s noch gedegen aantekeningen te maken vanuit hun natte en wiebelige bootjes. Toch zijn enkele tekeningen bewaard gebleven. Het resultaat bleek nogal teleurstellend, negen velletjes vol gekrast met een wirwar van lijnen. Toen ik echter naderhand de vellen over elkaar legde meende ik wel degelijk de contouren van de sloep te herkenen, evenals een dijk, een stuk losgeslagen boulevard en een vinger die uit de wolken naar beneden wijst.
Een drama dat sommige mensen zich nog goed herinneren vond plaats in zuidwest Nederland en in zwart wit. “De uittocht van mensen en dieren uit het verdronken land was in volle gang. Onder de kracht van een ruwe zee verdwenen boulevards en duinen. De randen werden aangevallen door de woedende watermassa die het verzwolgen gebied onherkenbaar maakte.” Het schijnt dat na drie dagen op sommige plekken het water uiteen week en dat er kleuren tevoorschijn kwamen die daarvoor nooit zichtbaar waren geweest. In een gat lag een sloep ondersteboven gekeerd die daar als door een reusachtige hand zomaar was neergegooid, de kiel en de ribben van de sloep lichtte fel roze op in het vale zonlicht. Het bleek voor de ooggetuigen en journalisten onmogelijk om foto’s noch gedegen aantekeningen te maken vanuit hun natte en wiebelige bootjes. Toch zijn enkele tekeningen bewaard gebleven. Het resultaat bleek nogal teleurstellend, negen velletjes vol gekrast met een wirwar van lijnen. Toen ik echter naderhand de vellen over elkaar legde meende ik wel degelijk de contouren van de sloep te herkenen, evenals een dijk, een stuk losgeslagen boulevard en een vinger die uit de wolken naar beneden wijst.